Felix Mendelsohn Concerto voor viool en orkest in E mineur
"Huwelijksmarine". Als je de naam van dit super populaire werk hoort, denk je meteen aan de naam van de auteur. Felix Mendelssohn is een eminente Duitse romantische componist die met zijn creatieve werk een onschatbare bijdrage heeft geleverd aan de schatkamer van de wereldmuziekcultuur. In de erfenis van de getalenteerde maestro zijn er vele prachtige werken die terecht als echte meesterwerken worden beschouwd, en het staat buiten kijf dat het Concerto voor viool en orkest in E Minor een speciale plaats onder hen inneemt. Deze compositie, die op briljante wijze het beste talent van de componist liet zien, was een van de helderste voorbeelden van vioolconcertmuziek.
De geschiedenis van de creatie van het Concerto voor viool en orkest in e-minor van Felix Mendelssohn, evenals interessante feiten en muzikale inhoud van het stuk zijn te vinden op onze pagina.
Geschiedenis van de schepping
Felix Mendelssohn-Bartholdy, die beroemd werd als een uitstekende componist, was ook een uitstekende organisator die het eerste conservatorium in Duitsland oprichtte en een uitstekende leraar die veel goede muzikanten groot bracht. Het is belangrijk om op te merken dat MendelssohnAls een zeer getalenteerde muzikant speelde hij niet alleen de piano, maar ook autoriteit, de viool en viola. Met veel talenten, vestigde hij zich ook als een opmerkelijke dirigent die het orkest in zijn tijd de beste noemde.
Dus, in 1835, werd Mendelssohn, zesentwintig, uitgenodigd op de functie van hoofd van het Leipzig Symphony Gevandhaus-Orchestra. Zonder na te denken, stelde hij zijn vriend, toen al bekende violist Ferdinand David, voor om de rol van begeleider in deze creatieve groep op zich te nemen. Vriendschap van twee uitstekende muzikanten begon in de kindertijd. Een interessant feit is dat ze beiden met hetzelfde verschil van één jaar in hetzelfde huis in Hamburg zijn geboren. In de adolescentie was de vriendschap tussen Felix en Ferdinand nog sterker en ging hij zijn hele leven gewoon door. Maar daarnaast waren de twee muzikanten nauw verbonden door nauwe professionele samenwerking.
In juli 1838 bijvoorbeeld, vertelde Mendelssohn in zijn boodschap aan David dat hij voor hem een vioolconcerto wilde schrijven, waarvan het thema obsessief in zijn hoofd tolt. Vanaf het moment dat Mendelssohn een vriend over zijn plan schreef en voordat hij het laatste punt op de score van het stuk zette, verliepen er bijna zes jaar. Dit essay voor Felix was als een obsessie, omdat hij besloot iets innovatiefs te maken, in tegenstelling tot wat eerder in dit genre was geschreven. Tijdens het toeren of op vakantie gaan, correspondeerde Mendelssohn voortdurend met David, voortdurend met hem overleggend over het concert. Ferdinand, die zelf een uitstekende componist was, componeerde een aanzienlijk aantal vioolstukken, gaf de vriend met veel plezier een waardevol advies, maar tegelijkertijd moedigde hij Felix aan en haastte hij zich ermee naar het einde van het werk. Ondertussen leek Mendelssohn de publicatie van zijn concert uit te stellen, hoewel op dat moment het ene na het andere werk uit zijn pen kwam. Het was tijdens deze creatieve periode dat symfonieën nr. 2 en nr. 3 verschenen, evenals muziek voor de Shakespeare-komedie "A Midsummer Night's Dream". Daarnaast was Mendelssohn in de Duitse hoofdstad, namens de Pruisische koning Friedrich Wilhelm IV, bezig met hervormingsactiviteiten, die helaas voor de componist met mislukking eindigden.
Om welke reden dan ook, Felix was traag in het voltooien van het werk aan het concert, vandaag kan niemand het specifiek uitleggen. Er zijn echter suggesties dat de componist de emotionele opleving heeft opgedroogd die aanvankelijk de melodie van het hoofdthema van het werk inspireerde. En een beetje vreemd is dat Mendelssohn's poëtische inspiratie terugkeerde toen hij Jenny Lynd ontmoette. Felix werd hartstochtelijk maar onbeantwoord verliefd op de Zweedse Nightingale, zoals deze getalenteerde zanger in Europa werd genoemd. In 1844 begon de componist opnieuw actief aan het werk, en met David, die toen professor werd aan het Conservatorium van Leipzig, begonnen opnieuw energieke discussies over het vioolconcert. Op 16 september 1844 werd de score definitief voltooid en de première van de nieuwe compositie was gepland voor maart van het volgende jaar. Ferdinand David moest als solist optreden, want het was voor hem dat het concert werd geschreven en de dirigent moest achter de dirigent staan. Vanwege de ziekte van Mendelssohn werd het Gevandhaus-orkest tijdens de première op 13 maart geleid door de tweede dirigent, de Deense componist Niels Gade. Het succes van het concert was overweldigend: niet alleen het publiek, maar ook critici accepteerden het met groot enthousiasme. Zes maanden later, op 23 oktober, werd de uitvoering opnieuw herhaald, maar nu dirigeerde de auteur zelf het concert.
In een korte tijd, het werk van Mendelssohn, dat grote populariteit won, begonnen alle beroemde violisten hun concertrepertoire op te nemen.
Interessante feiten
- Felix Mendelsohn droeg zijn beroemde concerto voor viool en orkest op aan zijn vriend, een prachtige violist, componist en docent van het Leipzig Conservatorium, Ferdinand David.
- Zoals Mendelssohn bedacht, bleek zijn E-mineur vioolconcert zeer innovatief. Ten eerste begint het werk niet met de introductie van het hele orkest, zoals eerder werd gedaan, maar met het thema dat de soloviool heeft. Ten tweede plaatst de componist de cadans niet voor de coda, maar in het midden van het eerste deel en laat tegelijkertijd de solist niet improviseren, zoals het geval was bij de concerten van Mozart en Beethoven. Mendelssohn schreef de cadans van de solist zelf, zodat haar thematisch materiaal stilistisch verbonden was met het werk. Ten derde heeft de auteur, om de compositie als solide te zien en niet te worden onderbroken door applaus van de luisteraars, alle delen van het concert gecombineerd. Hij verbond bijvoorbeeld de eerste en tweede delen met een noot die werd uitgevoerd door de fagot. Misschien markeerde deze innovatie van Mendelssohn het begin van een applaus om de uitvoering van grote werken te stoppen.
- Annie Lind - een Zweedse zanger die Mendelssohn zoveel inspireerde dat hij haar eigen meesterwerk van het concert nog kon afwerken, reageerde onverschillig op alle vurige gevoelens van de componist. Felix was echter zo verliefd dat ze klaar was om zijn gezin te verlaten, dat toen vijf kinderen had. Mendelssohn bood Annie aan om met hem naar Amerika te vluchten, en als ze weigerde, dreigde ze zelfmoord te plegen. De reden voor het afwijzen van de gevoelens van de componist was de sterke vroomheid van de zanger. Zelf groeide ze op in een onvolledig gezin, ze beschouwde het als een grote zonde om het gezin te vernietigen en de kinderen van Felix te verlaten zonder een vader. Na de dood van de componist richtte Yeenny Lind, nadat hij het toneel had verlaten, de Mendelssohn Foundation op.
- Felix Mendelssohn componeerde zijn eerste concert voor viool en strijkorkest in D mineur toen hij nog maar dertien jaar oud was. Dit is een zeer virtuoos werk in het midden van de twintigste eeuw, liefhebbers van klassieke muziek heropende en voerden de beroemde Amerikaanse violist Yehudi Menuhin. De opname van het concert gaat terug tot 1951.
- Een concert voor viool en orkest van Felix Mendelssohn wordt beschouwd als een stuk dat vrij moeilijk te spelen is. Violisten beschouwen het als prestigieus om deze compositie in hun repertoire te hebben. Veel beroemde artiesten hebben dit meesterwerk opgenomen, waaronder de prestaties van Joseph Suk (1964), Jong Kyung-Hwa (1981), Ann Akiko Meyers (1993), Robert McDuffie (1998), Daniel Hope (2007), Hilary Khan (2010) ), Ray Chen (2011), Philip Quint (2012).
- In Leipzig in 2007 kreeg een van de dijken van het stadskanaal na restauratie de naam Felix Mendelssohn. De stappen van de afdaling naar het water lijken sterk op de lijnen van het muziekpersoneel en de locatie van de zogenaamd chaotisch ingerichte houten stoelen op hen lijken op tonen die het eerste thema vormen van het minor vioolconcerto van de componist.
De inhoud
Het concerto voor viool en orkest in E-mineur van Felix Mendelssohn, een prachtig lyrisch gedicht, heeft de beste eigenschappen ingebouwd die inherent zijn aan de creatieve verschijning van de componist. Adel, zuiverheid van gevoelens en vertederende frisheid zijn inherent aan de muziek van het werk. Bovendien geven de soulvolle melodische rijkdommen, gecombineerd met virtuoze genialiteit, de solist-performer de gelegenheid om al zijn vaardigheden ten volle te demonstreren.
Het concert, zoals geaccepteerd door de werken van dit genre, bestaat uit drie delen.
Eerste deel (Allegro molto appassionato), ingesloten in de vorm van een sonata allegro, begint met het meest wonderlijke opgewonden thema, dat obsessief in het hoofd van Mendelssohn draaide. De componist op de voorgrond trekt in plaats van de orkestintroductie bijna onmiddellijk deze melodieuze, opvallende melodie, uitgevoerd door de soloviool. Nadat het thema is vastgehouden en vervolgens de snelle neerwaartse en krachtige opwaartse passage, wordt het thematische relais overgebracht naar het hele orkest. Vervolgens trekt de verbindende partij ook aan met zijn emotionaliteit, en de oplopende chromatische intonaties geven het een speciale aspiratie en kracht. Aanvankelijk wordt het gehouden hobo's en de eerste violen, en vervolgens overgebracht naar het solo-instrument. Het tweede deel van het eerste deel wijkt enigszins af van de vorige onderwerpen. Het is doordrongen van de heldere teksten die heel kenmerkend zijn voor de muziek van Mendelssohn. De daaropvolgende ontwikkeling is vrij bescheiden, omdat het gebaseerd is op de ontwikkeling van de belangrijkste en samenhangende partijen, waarin er geen tegenstrijdige beelden zijn. Zijn belangrijkste functie is om het optreden voor te bereiden van een spectaculaire cadans van de solist, die, volgens het innovatieve idee van de componist, zich niet bevond na de reprise, zoals eerder, maar nadat de ontwikkeling was voltooid.
Dit wordt gevolgd door een compacte maar dynamische reprise, leidend tot het hoogtepunt van het eerste deel van het concert, dat is ingesloten in de code die erop volgt.
Het is belangrijk op te merken dat volgens het idee van de componist dat het applaus van het publiek de integriteit van het werk niet schendt, het eerste en tweede deel van het werk met elkaar zijn verbonden. De verlichte noot "si" uitgevoerd door de fagot verbond op natuurlijke wijze de twee secties met elkaar.
voor het tweede deel (Andante), geschreven in driedelige vorm, koos de componist de sleutel van C majeur. De sectie begint met dezelfde noot "Si", die geleidelijk verandert in "ervoor". Daarna wordt het geluid geleidelijk gevuld met houtblazers en strijkinstrumenten. Het hoofdthema, gevuld met lyriek, begint met de negende balk. Deze vloeiende melodie zingt expressief met een solo-viool. Het volgende is het centrale thema van het middengedeelte, hoewel het melancholisch klinkt, maar voor de uitvoering is het vrij complex en vereist het aanzienlijke technische vaardigheden van de uitvoerder. Gaandeweg versterkt de elegische stemming in muziek, bereidt de componist de luisteraar voor op een contrasterend eindkarakter en, ten slotte, introduceert hij een nieuw thema, dat een verbindend element is met een heldere finale.
Derde deel (Allegro molto vivace). Voor de finale van het concert koos Mendelssohn de vorm van rondo-sonates en de tonaliteit van E-majeur. Het laatste deel van het concert, waarin ook geen thema's van contrasterende aard zijn, begint met het rekruteren van blaasinstrumenten. Daarna, na vier balken van het orkest en de vioolrol, komt de sierlijke en onstuimige melodie van het solo-instrument naar voren. Verder ontvouwt zich opnieuw een vrolijke dialoog tussen de viool en het orkest, wat leidt tot het volgende feestelijke en jubelende marcheshike-thema. Het concert eindigt met een spectaculaire, betoverende coda.
Concerto voor viool en orkest in E mineur - dit is een uitstekend werk Felix Mendelssohn op dit moment wordt beschouwd als een van de meest populaire werken van vioolliteratuur. Niet alleen uitstekende artiesten, maar ook beginnende muzikanten nemen het graag op in hun repertoire, omdat de prachtige muziek van een echt ingenieuze creatie nooit ophoudt luisteraars te imponeren met intieme lyriek, verfijnde gratie, temperament en kleurrijkdom.
Laat Een Reactie Achter